Najwcześniej uchwalonym aktem prawnym w Polsce z zakresu praw pacjenta jest ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego¹. Wydaje się nieprzypadkowe, iż na początku uregulowano prawa osób z zaburzeniami psychicznymi, albowiem prawa tych chorych najbardziej są narażone na naruszenie.

   Zgoda pacjenta jest tematem szeroko analizowanym w doktrynie i orzecznictwie, niemniej wiele odnoszących się do niej regulacji nie przestaje stanowić kwestii spornych. Uzyskanie zgody jest w całej Europie traktowane jako warunek konieczny do uchylenia bezprawności dokonywanych przez lekarza czynności - prawo do zgody poinformowanej pojawia się np. w Konwencji Bioetycznej z Oviedo. Regulacje wewnątrzpaństwowe nie są jednak we wszystkich krajach europejskich takie same. Niewątpliwie celem wprowadzenia fgury zgody poinformowanej, a zwłaszcza mechanizmów gwarancyjnych stosowanych w przypadku uzyskiwania zgody zastępczej jest ochrona dobra pacjenta. Dziwić zatem może, że regulacje Polski i Królestwa Hiszpanii różnią się co do zaadresowania tego celu.